کنکور را می بینم که با فاصله ی دو سال با من ایستاده است
با آن لبخند اعصاب خوردکن
و با غرور
با نگاه بی شرم و شرور
و سری که پر از سوداست
و پر از آرزو
آرزوی خانه نشین کردن نوجوانانی که آینده سازان کشورند
آرزوی تک بعدی کردنشان
آرزوی وفق دادنشان با جزوه نویسی، حفظ کردن نکته های تستی و فرمول های طولانی و عجیب و غریب جای فهمیدن مطلب درسی با عشق و علاقه، حفظ کردن به جای درک کردن، خواندن نه برای فهمیدن و فقط و فقط برای کنکور
فقط برای کنکور
کنکور، همان کسی ست که در ذهنش با خود می پروراند، به جای مهندسینی مخترع و خلاق، پزشکانی دلسوز ، روانشناسانی روان شناس و دولتمردانی با غیرت، مشتی کمر خمیده ی زیر چشم گودِ افسرده، تحویل دانشگاه دهد
دانشگاهی که قرار است بستری باشد برای فرستادن فرزندان ایران به کشورهای بیگانه، و یا ادامه دادنشان به همین رویه، با استرسی برای برادران کنکور مذکور، کنکور ارشد و کنکور دکتری و تا آخرین روزهای جوانی درگیر همین جزوه نویسی ها بودن.
کنکور ایستاده و خودخواهانه، با یک پوزخند می نگرد به جوانانی که کمرهاشان را خمیده، چشم هاشان را بی سو و زندگی شان را خاکستری کرده و در دل به خود آفرین می گوید، برای اینطور سوزاندن بهترین روزهای زندگی آینده سازان ایران
با آن پوزخند تلخش، زهر می کند لحظه ای استراحت یا تفریح را به کامشان و حتی لذت همان درس خواندن ها را می گیرد، تا برای علم نباشد و برای خودش باشد، خودش، خودش، خودش، خودخواهانه.
درباره این سایت